اتاق 207

انسان ها رو دوست دارم

ولی آدما رو بیشتر

همونایی که وقتی تو خیابون رد میشن

و چشمشون به یه ادم مستحق میخوره

بی تفاوت از کنارشون رد نمیشن

همونایی که تا اسم رفیق میاد

رفاقتشون و با کارشون جار میزنن

همونایی که میدونن شب سبک خوابیدن

چه حالی میده وقتی شامشون و با همسایشون

تقسیم میکنن

همونایی که بدون هیچ غروری

با زیر دستشون محکم دست میدن

و سلام و احوالپرسی میکنن

همونایی که تو یه جمع

وقتی دوستشون ضایع میشه

ناراحت میشن خجالت میکشنش

انگاری که خودشون ضایع شدن

همونایی که بدون هیچ چشم داشتی

دست یه نفر و میگیرن و از چاه درشون میارن

همونایی که حاضرن لباسشون و بدن

تا یه ادم تو سرما نلرزه

همونایی که پول ماشین انچنانی دارن

ولی نمیخرن تا مبادا همسایه موتور سوارشون حسرت بخوره

  همونایی که تا از کباب توی خونشون

به اطرافیانشون ندن خودشون یه لقمه هم نمیخورن

همونایی که ….

دلم برای همچین ادمایی تنگ شده